| |
| |
Gedichten van JOSÉ EMILIO TALLARICO
vertaald door Fa Claes
De Argentijnse dichter José Emilio Tallarico werd in 1950 geboren. In boekvorm publiceerde hij alleen de dichtbundels Huésped y testigo, Ed. Épsilon,
1986; Siglonía, Ed.Épsilon, 1988; Ese espacio que tiembla, Ed. Proa, 1993, El arreo y la fuga, Ed. del Dock, 2000, en En consecuencia, Ed. Fetén, 2005. Van
hem verschenen, behalve gedichten, ook artikels in verschillende literaire tijdschriften. Hij was medebestuurder van de poëziecyclus "El orate y la musa". Van
beroep is hij arts. Hij woont in Buenos Aires.
|
|
|
|
MUERTE DE ADÁN
Ha comenzado la derrota de los nombres.
Sólo hablo de mí, de mi distancia.
Los animales pasan, me lamen, pero yo no recuerdo
qué sonidos interpuse una vez entre sus cuerpos y el mío.
Pasan y me abandonan, conocen la proximidad del invierno.
El más hermoso de ellos permanece.
Con dedicación moja mi frente, sostiene mi cabeza,
despacio me besa los labios.
La escucho sollozar,
presiento que ella cerrará mis ojos,
de ella será mi última palabra olvidada.
De: Ese espacio que tiembla (1988-1993)
BARRIO POMPEYA
Allí, a mitad de cuadra
su carita de sapo: ¿once, doce años?
--re-loco el chiquitín, aéreo--,
espera que sus compinches regresen
con algunas monedas de la iglesia.
Boca entreabierta y baba, aspira.
En el globito de la bolsa aspira
su averno infantil.
Como si él mismo fuera otro globito
en la tarde.
Una especie de globito de pruebas
que llevara al pie
las firmas de Dios y de los hombres.
De: En consecuencia (2001-2005)
RECUERDO UN PIE EN LA ARENA
Un pie en la arena, el mío,
tosco y temperamental,
señor de unos pocos objetos
(una toalla, un llavero, unas ojotas negras).
A mis espaldas, echada, está mi sombra.
Enfrente, el mar y su esmerado solipsismo.
Un velero pequeño, ese brillo compacto en las olas
son formas que tranquilizan la carne visual,
aunque uno no esté listo para comprender
el canto del paisaje.
Por lo pronto, la amplitud me delata.
(El resto son detalles, hebras, apariciones,
imposibles naufragios.)
Ahora tiemblan los ojos vencidos por la luz.
-Vos nunca estarás listo- recuerdo que me dije.
(Y una especie de lírica abría las fogatas del sol.)
De: En consecuencia (2001-2005)
07:00 A.M.
El filtro lila de las 07:00 a.m. nos engulle en su seno.
¿Qué importará no ser eternos ahora?
Ásperos, dimos al amanecer sus navíos,
sus danzas de ocasión,
y la salvaje música de los cuerpos.
Dimos salvajemente y esperamos
como lentos vigías, las rampas que organiza la luz
en la porción más libre y ominosa de nosotros mismos.
(Siempre quise describir las formas
con que arremeten los delirios).
Sea. ¿Así sea?
Este pastor de lágrimas, el día, silba un salmo tenaz.
Ya sé: negociaremos todo.
De: En consecuencia (2001-2005)
A CARLA
Fue en Plaza Francia, sobre el pasto oblicuo,
creí que el cielo atravesaba a Carla, la hippona,
y derramaba en mí, bajo sus besos y caricias,
el corazón de las esferas.
Collares de mostacillas por el pecho,
tu saliva de caramelo de limón, Carla,
tu cabeza rapada hasta decir adiós.
Recuerdo que besé esas marcas
de pinchazos de tus brazos
y te llevé abrazada hasta una pieza pequeñita y gris,
donde por veinte horas el amor danzó
y danzó su melodía incomparable.
Nunca volvimos a llamarnos.
Ah, los declives del '72:
extravío de flores que brotaron furiosas
de tu pollera desleída.
(La sangre, el terrible país nos esperaba).
No guardo nada tuyo: llámense fotos, cartas, libros.
Hay un poema que empezamos juntos
(amorosa refutación del tiempo).
El tiempo: Let the sunshine in: sería raro
escuchar ese tema y no pensar en vos.
ISLAS
Veo la infancia innumerable del río.
Por momentos recreo ese oscuro costillar
diseñado por la ondulación de unas pequeñas olas.
Veo un desgarramiento de reflejos sacudir el aire
y apagarse junto a las raíces de la orilla.
Allí se ve al casero que saluda tras su montón de leña seca
(ningún temblor podría oscurecerlo).
Más cerca, el vientre de una avispa moteada comenzó a girar
con el único lenguaje posible que actualiza el destino: el de la muerte.
Porfiada, esa ración de nísperos sonríe.
Y más aquí del sol, desde un rostro cansado,
una mujer ahuyenta mi pesar.
Copas amarillas, cañas, miniaturas que deshace el tiempo,
y que rondan un camino central donde mis ojos salieron a buscar
una fábula rústica, un ensueño salvaje: este día volcado hacia las islas
que no cesó de amanecer.
MUCHACHO QUE RÍE EN EL VACÍO
En su carne pulsátil la energía opera turbiamente.
Hay un grotesco sin finalidad en ese movimiento
rotatorio de brazos y piernas.
(Parálisis cerebral, 18 años como mucho:
usan un cochecito de bebé gigante
para sacarlo a la vereda).
Soy él cuando lo miro y considero
su desplegada humanidad.
Soy él. Papo moscas con él. Hurgo en el aire.
ME TOCA A MÍ
Estas palabras que vienen de mis primeros balbuceos
y que diré tal vez en el instante previo a la muerte,
inútil, sutil, pomposamente, vuelven a subyugar mi oído.
Unas veces fueron aspas quebradas por mi boca,
otras veces un grito, un socavón.
Me toca a mí -ah, vulgares: ¿con qué tupé
de pájaro danzante quieren hincar la noche?
No las preciso. Aunque reclamen por
sus gemas de luz, por su estatura milenaria.
Al fondo de mi propio arrabal, farol incluído,
vigilo el roce vaporoso de un dios.
Pero también escucho, desolado, las pedradas
del tiempo.
Me toca a mí -¿eso decían?
¿Esas deseantes, heridas porque sí, locas, cavernosas, perdidas?
(a Solange Schiaffino)
LA SENSACIÓN
nos hemos situado el uno frente al otro
a cada uno la sonrisa y la pena
no advertimos esas aguas rápidas
de la cascada artificial
seres tan replegados al ser y al estar
como en los sueños de Novalis
(pereceríamos de golpe
si alzara el desencanto
sus párpados de nieve)
todo quiere escapar seguir
sin ancla es el camino
pero ¿cómo era cuando no nos mirábamos
cuando no estábamos aquí?
DESPUÉS DE LA LLUVIA
No es fácil escuchar a la lluvia y decir:
-"la mañana está por llegar".
Juan Latorre
¿Hurgas en el barro, viejo corazón,
qué estás haciendo allí?
W. D. Snodgrass
el poeta acapara todo olvido
y a ese barro que no ve le canta
Osvaldo Spoltore
La cuestión es el barro artísticamente empollado
por esta rueda de estaciones, su plenitud
a prueba del mejor escalofrío, su gravedad
que en realidad es nada -pasta indolora, insípida-,
situación terminal de una fosforescencia que en la noche
imploró, invocó por la ciudad desconocida.
(El barro acuña una memoria bulbosa, señorona bestial
de cuyo rabo creyó jalar algún poeta).
Ah, tenebrosas playas de carbono, empantanadas épicas,
loas de tanto sol a tanto cuerpo fenecido.
Dioses agazapados, clamoroso arenal, bálsamos muchos,
saturación sutil en cada espacio que ronda y atenaza.
(Por vosotros brindo, elevo entonces mi patrimonio frío,
mi cuenco destemplado por las últimas gotas de la lluvia).
Pienso en los arrabales, la travesía larga de los seres que tiemblan
detrás de su alimento. Charcos donde ningún Narciso se reflejará.
(Enemigo mortal de los vacíos.
Barro: mezcla desbautizada y vuelta a bautizar.
Eslabón entre el lenguaje y el silencio.
Inestable, hambriento, tumoroso.
Justiciero, insomne, espeso).
Así en el cielo como en el barro: soledad.
|
DE DOOD VAN ADAM
De ondergang van de namen is begonnen.
Alleen over mezelf spreek ik, over mijn afstand.
De dieren komen voorbij, likken me, maar ik herinner me
niet welke klanken ik ooit tussen hun lichamen en het mijne stelde.
Ze komen voorbij en verlaten me, ze kennen de nabijheid van de winter.
Het mooiste onder hen blijft.
Toegewijd bevochtigt het mijn voorhoofd, steunt mijn hoofd,
zoent langdurig mijn lippen.
Ik hoor haar snikken,
voorvoel dat zij mij de ogen zal sluiten,
over haar zal mijn laatste vergeten woord gaan.
BARRIO POMPEYA
Daar, halverwege het huizenblok
zijn paddengezichtje: elf jaar, twaalf?
- stoned het joch, de lucht in -
hoopt dat zijn kompanen met wat
munten uit de kerk terugkomen.
Een half open mond en kwijl, hij inhaleert.
In het ballonnetje van de zak inhaleert hij
zijn kinderlijke hel.
Alsof hijzelf een ander ballonnetje was
in de middag.
Een soort van proefballonnetje
dat onderaan
de handtekening draagt van God en van de mensen.
IK HERINNER ME EEN VOET IN HET ZAND
Een voet in het zand, de mijne,
onbehouwen en temperamentvol,
eigenaar van enkele weinige voorwerpen
(een handdoek, een sleuteletui, een paar zwarte slippers).
Achter mijn rug, languit, ligt mijn schaduw.
Vóór mij de zee en haar nauwgezet solipsisme.
Een kleine zeilboot, die compacte glans in de golven,
het zijn vormen die het gezichtslichaam geruststellen
ook als je niet klaar bent om
de zang van het landschap te verstaan.
Om te beginnen verraadt de omvang mij.
(De rest zijn details, vezels, verschijningen,
onmogelijke schipbreuken.)
Door het licht verslagen trillen mijn ogen nu.
- Jij zult nooit klaar zijn - herinner ik me dat ik me zei.
(En een soort van lyriek ontstak de vreugdevuren van de zon.)
07:00
Het lila filter van 07:00 schrokt ons in zijn boezem op.
Wat heeft het belang om nu niet eeuwig te zijn?
Bars gaven we de morgen zijn schepen,
zijn gelegenheidsdansen
en de woeste muziek van de lichamen.
We gaven woest en gelijk trage wachtposten
hoopten wij op de hellingen die het licht doet ontstaan
in het ongeremdste en onheilspellendste deel van onszelf.
(Altijd al wilde ik de vormen beschrijven
waarmee ze de waanvoorstellingen te lijf gaan).
Laat het zijn. Het zo laten zijn?
Deze tranenherder, de dag, fluit een hardnekkige psalm.
Ik weet het: we zullen over alles onderhandelen.
AAN CARLA
Het was op de Plaza Francia, op de schuine graskant,
ik meende dat de hemel Carla, het hippiewijf, doorboorde
en in mij, onder haar zoenen en strelingen,
het hart van de hemellichamen morste.
Met kralen halssnoeren op je borst,
je speeksel van citroenzuurtje, Carla,
je hoofd gemillimeterd om vaarwel tegen te zeggen.
Ik herinner me dat ik die merktekens
van prikken in je armen zoende
en nam je gearmd mee naar een klein en grijs kamertje
waar gedurende twintig uur de liefde
aan één stuk door haar onvergelijkelijke melodie danste.
We hebben elkaar nooit weer opgebeld.
Ach, de neergangen van het jaar '72:
losbandigheid van bloemen die laaiend bloeiden
op je uitgelegde rok.
(Het bloed, het verschrikkelijke land wachtte op ons).
Niets bewaar ik van jou: zeg maar foto's, brieven, boeken.
Er is een gedicht dat we samen begonnen
(verliefde weerlegging van de tijd).
De tijd: Let the sunshine in: het zou vreemd aandoen
dat thema te beluisteren en niet aan jou te denken.
EILANDEN
Ik zie de ontelbare kindertijd van de stroom.
Van het ene ogenblik op het andere herschep ik deze donkere ribbenkast
ontworpen door de beweging van enkele kleine golven.
Ik zie een scheur van weerspiegelingen de lucht schokken
en uitdoven naast de wortels van de oever.
Daar zie je de huisbewaarder die groet vanachter zijn stapel droog hout
(geen aardschok kon hem verdoezelen).
Dichterbij begon de buik van een gevlekte wesp rond te draaien
in de enig mogelijke taal die het noodlot bijwerkt: die van de dood.
Hardnekkig glimlacht deze portie mispels.
En meer aan deze kant van de zon, vanuit een vermoeid gezicht,
verdrijft een vrouw mijn bedroefdheid.
Gele glazen, riet, miniaturen die de tijd vernietigt
en die een centrale weg omgeven waar mijn ogen uitgingen
om een landelijke fabel, een wilde betovering te zoeken: deze dag
die niet ophield te dagen naar de eilanden gekanteld.
JONGEN DIE LACHT IN DE LEEGTE
In zijn kloppend vlees gaat de energie troebel te werk.
Er steekt iets grotesks zonder bedoeling in die draaiende
beweging van armen en benen.
(Hersenverlamming, 18 jaar ten hoogste:
ze gebruiken een wagentje voor een gigantische baby
om hem naar het voetpad te brengen).
Ik ben hij als ik hem bekijk en zijn
tentoongespreide menselijkheid overweeg.
Ik ben hij. Ik zit met open mond verrukt gelijk hij. Ik wroet in de lucht.
HET IS MIJN BEURT
Deze woorden die uit mijn eerste gestamel stammen
en die ik misschien op het ogenblik voor mijn dood zal zeggen,
komen, onnuttig, subtiel, hoogdravend, weer mijn gehoor onderwerpen.
Nu eens waren het in mijn mond gebroken kruisen,
dan weer een schreeuw, een grondverzakking.
Het is mijn beurt - ach, alledaagsen: met welk lef
van dansende vogel willen ze de nacht vastleggen?
Ik heb ze niet nodig. Hoewel ze protesteren met
hun sieraden van licht, met hun eeuwenoude gestalte.
In de diepte van mijn eigen achterbuurt, lantaarn incluis,
bewaak ik de luchtige aanraking van een god.
Maar ik beluister ook, desolaat, de steenworpen
van de tijd.
Het is mijn beurt - zeiden ze dat?
Die begerigen, gewond nu eenmaal, zottinnen, vol holen, verlorenen?
DE GEWAARWORDING
wij zijn tegenover elkaar gaan zitten
elk met zijn glimlach en zijn pijn
we bemerkten dat snelle water
van de kunstmatige waterval niet
mensen zo neergebogen over het bestaan en het leven
als in de dromen van Novalis
(we zouden op slag ten onder gaan
als de ontgoocheling haar sneeuwen
oogleden opsloeg)
alles wil ontsnappen volgen
de weg is ankerloos
maar hoe was het toen we ons niet aankeken
toen we niet hier waren?
NA DE REGEN
Het is niet gemakkelijk om naar de regen te luisteren
en te zeggen: -"de morgen moet nog aanbreken".
Juan Latorre
Wroet je in het slijk, oud hart,
wat ben je daar aan het doen?
W. D. Snodgrass
de dichter eigent zich alle vergetelheid toe
en de modder die hij niet ziet bezingt hij
Osvaldo Spoltore
Het probleem is de modder kunstig uitgebroed
door die kring van seizoenen, zijn volheid
bestand tegen de beste huivering, zijn waardigheid
die in werkelijkheid niets is - reukloze, smaakloze pasta -,
eindfase van fosforescentie die in de nacht
smeekte om de onbekende stad, haar aanriep.
(De modder munt een geheugen als van een bolgewas, dierlijke deftige dame
aan wier staart een of ander dichter meende te trekken).
Ach, duistere koolstofstranden, vastgelopen heldendichten,
lofzangen met zoveel zon voor zoveel dood lichaam.
Ineengedoken goden, luidruchtige zandvlakte, balsems allerlei,
subtiele verzadiging in elke ruimte die rondzwerft en kwelt.
(Op jullie breng ik een toast uit, ik hef dus mijn koud patrimonium,
mijn kommetje ontstemd door de laatste regendruppels.)
Ik denk aan de voorsteden, de lange oversteek van de wezens die hun voedsel
achterna lopen te beven. Modderpoelen waarin geen enkele Narcissus zich gespiegeld had.
(Dodelijke vijand van de leegten.
Modder: ontdoopte mengeling en opnieuw gereed om te dopen.
Schakel tussen de taal en de stilte.
Onstandvastig, hongerig, tumorachtig.
Strikt rechtvaardig, slapeloos, massief).
Zo in de hemel als in de modder: eenzaamheid.
|
Terug naar Index
|